ლოცვა – სულის სუნთქვა
მართლმადიდებელი ქრისტიანის ცხოვრების მიზანი ღმერთთან შეერთებაა. სიტყვა რელიგია ლათინური ენიდან ითარგმნება – კომუნიკაციის აღდგენას ნიშნავს.
ჩვენს ქრისტიანულ რელიგიას ასევე უწოდებენ მართლმადიდებლურ სარწმუნოებას. სიტყვები რწმენა და ნდობა, ერთი და იგივე ფესვია. ჩვენ გვწამს ღმერთის და ვენდობით მას. ჩვენ გვჯერა, რომ უფალი ყოველთვის ახლოსაა, ყოველთვის ახლოსაა და არასოდეს დატოვებს თავის შვილებს მისკენ მიბრუნებულს. ზუსტად ნდობა და არა თავდაჯერებულობა, ანუ მხოლოდ საკუთარი სუსტი ძალების იმედი. ქრისტიანმა იცის, რომ ღვთის განგებულება (ანუ ღვთის მზრუნველობა ჩვენზე) მოქმედებს მის ცხოვრებაში, რაც ზოგჯერ რთულ განსაცდელებს ხსნის. ამიტომ მართლმადიდებლები მარტონი არ არიან ამქვეყნად. ღმერთი არასოდეს მიატოვებს მას. ამით განსხვავდება ის ადამიანებისგან, რომლებსაც არ სწამთ ან ნაკლებად სწამთ.
მათი ცხოვრება არის მუდმივი დაძაბულობა, შიში: როგორ გადარჩეს ამ სამყაროში? რა იქნება ხვალ? მართლმადიდებელს არ უნდა ჰქონდეს აწმყოსა და მომავლის შიში. ღმერთისადმი სრულყოფილი სიყვარული, მისდამი რწმენა განდევნის შიშს (1 იოანე 4:18). მაგრამ რწმენა არ არის მხოლოდ იმის აღიარება, რომ არსებობს გარკვეული კოსმიური მიზეზი, აბსოლუტი, ეს არის ცოცხალი კავშირი ცოცხალ ღმერთთან.
რწმენის გარეშე შეუძლებელია არც ერთი ზიარების ან თუნდაც ცერემონიის მოქმედება. ღვთის მადლი, რომელიც გვკურნავს და გვაძლიერებს, მხოლოდ ჩვენი პირადი რწმენის მიხედვით არის მოცემული. წმინდა ქმედება არ არის ჯადოსნური რიტუალი: მათ შეასრულეს ჩვენთვის რაღაც მოქმედება და ახლა ჩვენთან ყველაფერი კარგად იქნება. თქვენ უნდა გაუხსნათ თქვენი გული ღმერთს, მიმართოთ მას პირადად.
თუ სახარებას მივმართავთ, დავინახავთ, რომ უფალი სასწაულებს (მათ შორის განკურნებასაც) ახდენს ან მისკენ მიმავალთა რწმენით, ან იმ ადამიანების რწმენით, ვინც ავადმყოფის გადარჩენას სთხოვს მას.
